Rooms 2010

Ersi places herself in the contemporary temple; her body is the visceral space of interior. The new organ of architecture is poetic transplant of a reflexive body dislocated and reinhabited. The algorithms are poetic reminders of the spaces within our bodies, the sensuality of touching the curve, the curve, the sacred geometry of the body shakes off the scale of the formal. Perspectives dives for cover as shade replaces line, space replaces geometry, the soft sculpture of geometry becomes a reality, dwelling in the contemporary space of the imaginary as we approach the new virtual territory of the new age. The virtual and the actual body interact. The works sculpts as endless augmented interior as Ersi attempt to drag our bodies out of the 20th century. The new architecture speculates on possibilities; believe in a new radical technology we will soon be building with flesh. Interiors will swallow us and we will eat. The proto cells of Armstrong and Spiller will invade the new world. Architecture will create its new body; it will build itself around us.

The new architecture is emerging liberated from the shell formalism, the exotic decadent body of soft smooth algorithms visceral fields and smart curves. Decorative indeterminate bodies begin to oscillate as second order migrating geometries swerve in the machine. The formless body is being reconstructed. Lines slip across the cultural negligee, the new virgin body has no organs. Light slips over its soft surface folding into it the skin a natural geometry pulsate in the blood beneath the surface. We are inhabiting the scales of the body, its sensuality. The space between the body and architecture has a new vitality the techno skin breathes constant streams of stoppage, surfaces flow across the eyes of its skin, interrupted by neon shadows and electronic pulse the virtual body is approaching. Medicine science and philosophy are being reconstructed; a new text will emerge with new narrative. The mythical is being rehoused and a labyrinth between technology and the body. a new garden in arcadia.
We are becoming the new site of technology as our bodies are being revisited by technology. We become visceral extensions – pleasure plasma machines and the new haptic landscape between arts and technology.
We grow things on our bodies’ cellular microchips feeding of blood debris and carbon. Heidegger revisits the question concerning technology as a question concerning architecture – we become architecture. Tagged in stateless bodies inhabit our own, the new industrial revolution consumes the body, we are the new hyperlink in the new high way. The new neo-chemical body of an emerging technology is ironically thin, decadent, and honed of the digital exotic singular form of a machine culture. The new situationist with the new political body wrapped us in coverts skins to remind us of our own immortality. The poetic elision between the object and its annihilation – our skins our bodies, Shelly skylarks soars in the gap not touch out of reach.
New textures of light flow over the aperture, new gaps appear, new iconography emerge. We enter the new millennium dragging with us the carnage of modernism and the deceit of the rational. We are entering the new identic garden, a ‘pataphysical landscape of exceptions. Science has eventually fornicated with art. A hybrid body is refitted its interior out of reach of the machines new haptic spaces, the body rejects the new organs. Technology begins to construct the new exquisite corpse with carbon free polymers, vegetable oils not petroleum. Fat free narratives fornicate with technology immersing us in a recoil. Giga-skins come to life, ox tongues become shower heads foaming and licking our bodies. The skin is a computer it is coded it becomes our second mother our virtual lover. An Oedipus skin reacting to time and evolution a Darwinian eye replaces the panopticon we become the second order body..​

Phil Watson

Η Έρση παίρνει τη θέση της μέσα στον σύγχρονο ναό, το σώμα της γίνεται το διαισθητικό κέντρο ενός εσωτερικού χώρου. Το νέο όργανο της αρχιτεκτονικής είναι η ποιητική μεταμόσχευση ενός σώματος που έχει εκτοπιστεί και επανακατοικηθεί. Οι αλγόριθμοι είναι ποιητικές υπενθυμίσεις των χώρων εντός των σωμάτων μας, ο αισθησιασμός από το άγγιγμα της καμπύλης, η ιερή γεωμετρία του σώματος που αποτινάσσει την κλίμακα του μορφοποιημένου. Η προοπτική τρέχει να κρυφτεί καθώς η σκιά αντικαθιστά τη γραμμή, ο χώρος αντικαθιστά τη γεωμετρία, το μαλακό γλυπτό του ονείρου γίνεται πραγματικότητα και εγκαθίσταται στον σύγχρονο χώρο του φαντασιακού καθώς πλησιάζουμε τις νέες εικονικές περιοχές της νέας εποχής. Το πραγματικό και το εικονικό σώμα έρχονται σε αλληλεπίδραση. Το έργο χαράσσει έναν ατέρμονα, επαυξημένο εσωτερικό χώρο καθώς η Έρση επιχειρεί να βγάλει τα σώματά μας έξω από τον εικοστό αιώνα. Η νέα αρχιτεκτονική μελετά τις πιθανότητες• βιώνουμε μια νέα, ριζοσπαστική τεχνολογία και σύντομα θα χτίζουμε με σάρκα… τα εσωτερικά θα μας καταπίνουν κι εμείς θα τα τρώμε. Τα πρωτοκύτταρα των Άρμστρονγκ και Σπίλερ θα κυριεύσουν τον νέο κόσμο. Η αρχιτεκτονική θα δημιουργήσει το νέο της σώμα, θα υψωθεί γύρω μας.​

Η νέα αρχιτεκτονική αναδύεται απελευθερωμένη από το κέλυφος του φορμαλισμού, το παρακμιακό εξωτικό σώμα των μαλακών και απαλών αλγόριθμων με τα διαισθητικά πεδία και τις περίτεχνες καμπύλες. Απροσδιόριστα διακοσμητικά σώματα αρχίζουν να παλινδρομούν καθώς οι δευτέρου βαθμού μετακινούμενες γεωμετρίες μπαίνουν στον μηχανισμό. Το άμορφο σώμα αναδομείται. Οι γραμμές γλιστρούν πάνω στο πολιτιστικό νεγκλιζέ, το νέο παρθενικό σώμα είναι χωρίς όργανα. Το φως γλιστρά πάνω στην απαλή του επιφάνεια τυλίγοντας μέσα του το δέρμα, μια φυσική γεωμετρία πάλλεται στο αίμα κάτω από την επιφάνειά του. Κατοικούμε τις διαβαθμήσεις του σώματος, τον αισθησιασμό του. Ο χώρος ανάμεσα στο σώμα και την αρχιτεκτονική έχει μια νέα ζωντάνια, το techno δέρμα αναπνέει με συνεχείς ροές παύσης, επιφάνειες περνούν μπροστά από τα μάτια του δέρματός του, διακοπτόμενες από σκιές νέον και ηλεκτρονικούς παλμούς• το εικονικό σώμα πλησιάζει. Η ιατρική, η επιστήμη και η φιλοσοφία αναδομούνται: ένα νέο κείμενο θα αναδυθεί με νέα αφήγηση. Το μυθικό βρίσκει νέα στέγη σε έναν λαβύρινθο μεταξύ τεχνολογίας και σώματος, σε έναν νέο αρκαδικό κήπο.
Γινόμαστε ο νέος τόπος της τεχνολογίας καθώς η τεχνολογία επανεπισκέπτεται τα σώματά μας. Γινόμαστε ενστικτώδεις προεκτάσεις – μηχανές πλάσματα τέρψης και ένα νέο απτικό τοπίο μεταξύ τέχνης και τεχνολογίας.
Εκτρέφουμε πράγματα πάνω στο σώμα μας, κυτταρικά μικροτσίπ που τρέφονται με αίμα, απορρίμματα και άνθρακα. Ο Heidegger επανέρχεται στο ερώτημα που αφορά την τεχνολογία ως ένα  ερώτημα που αφορά την αρχιτεκτονική – γινόμαστε οι ίδιοι αρχιτεκτονική. Ονοματισμένα στερούμενα εθνικότητας σώματα κατοικούν το δικό μας, η νέα βιομηχανική επανάσταση καταβροχθίζει το σώμα, είμαστε ο νέος υπερσύνδεσμος στη νέα λεωφόρο. Το νέο νεοχημικό σώμα μιας αναδυόμενης τεχνολογίας είναι ειρωνικά λεπτό, παρακμιακό και ακονισμένο από την ψηφιακή, εξωτική, μοναδική μορφή μιας μηχανιστικής κουλτούρας. Ο νέος situationist με το νέο πολιτικό σώμα μάς τυλίγει με υποκρυπτόμενα δέρματα για να μας υπενθυμίσει την αθανασία μας. Η ποιητική έκθλιψη μεταξύ του αντικειμένου και του εκμηδενισμού του  – τα δέρματά μας τα σώματά μας, κορυδαλλοί της Σέλη που πετούν στο κενό, μη απτοί, άπιαστοι.
Νέες υφές φωτός περνούν πάνω από το άνοιγμα, νέα κενά εμφανίζονται, μια νέα εικονογραφία αναδύεται. Μπαίνουμε στη νέα χιλιετία σέρνοντας μαζί μας τη σφαγή του μοντερνισμού και την απατηλή μορφή του ορθολογικού. Μπαίνουμε στον νέο ταυτόσημο κήπο, σε ένα ‘παταφυσικό τοπίο εξαιρέσων. Τελικά η επιστήμη συνουσιάστηκε με την τέχνη. Ένα υβριδικό σώμα ξανασυναρμολογείται με το εσωτερικό του χωρίς να μπορούν να το φτάσουν οι νέοι απτικοί χώροι των μηχανών, το σώμα αποβάλλει τα νέα όργανα. Η τεχνολογία αρχίζει να κατασκευάζει το νέο εξαίσιο πτώμα με πολυμερή χωρίς άνθρακα, με φυτικά έλαια αντί για πετρέλαιο. Αφηγήσεις χωρίς λιπαρά συνουσιάζονται με την τεχνολογία και μας βυθίζουν σε μια οπισθοδρόμηση. Γίγα-δέρματα ζωντανεύουν, γλώσσες βοδιών γίνονται κεφαλές του ντους που σαπουνίζουν και γλείφουν το σώμα μας. Το δέρμα είναι ένας υπολογιστής, είναι κωδικοποιημένο, γίνεται δεύτερη μητέρα μας, ο εικονικός μας εραστής. Ένα οιδιπόδειο δέρμα που αντιδρά στον χρόνο και την εξέλιξη, ένα δαρβίνειο μάτι αντικαθιστά το πανοπτικό, γινόμαστε το σώμα δευτέρου βαθμού.​

​Φιλ Γουάτσον

curation: Phil Watson, design: Ersi Krouska, participation: Marialena Tsolka, ​for the exhibition: ‘Rooms 2010‘, Kappatos Gallery, Athens, ​thanks to Dimitris Darmis aka Parmezana for the photoshoot

​επιμέλεια: Φιλ Γουάτσον, design: Έρση Κρούσκα​, συμμετοχή: Μαριαλένα Τσόλκα, για την έκθεση: ‘Rooms 2010‘, Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, Αθήνα, ευχαριστώ τον Δημήτρη Δαρμή aka Parmezana για τη φωτογράφηση